ROOMPOT KAMPERLAND - DOMBURG
APRIL 2018

Omdat men ter hoogte van het Sportpaleis werken uitvoerde aan de ring omwille van verzakkingen, reden wij over Temse richting Hulst en Terneuzen om langs de toltunnel Zeeland te bereiken. Alle verkeer liep heel vlot, zodat we eigenlijk al op de middag in Kamperland arriveerden. Uiteraard volgde snel een eerste verkenning van het terrein.

Onder het oog van Koos gingen we lunchen. Hela! Hela! Ons vokke heeft 2 kippen nuggets minder gekregen dan de kinderen!

Vanaf half drie konden we het terras van ons adres 2340 al bestormen en de omgeving begluren.

"


Hannah had direct contact met de buren. Hun hondje blafte leuk en de pootjes krabden aan de glazen deur.  Ging die deur toch wel zachtjes open en stormde het hondje naar buiten. Recht naar Hannah en haar gouden schoentjes. Bijt! Bijt! Hannah gilde het uit en zette het op een lopen. Echt een paniekaanval.
Lachaanvallen achteraf. " Chiwawa!!"

De poetsvrouw liet ons enkele minuten voor drie al binnen. Om ter eerste door de deur.

We hadden alles snel naar ons hand gezet.

Ons meest dichtbije buurvrouw had grootse plannen.

We hadden 's middags al warm gegeten, dus 's avonds een boterhammetje

Buiten was het eigenlijk vrij fris en het werd al vroeg donker.

Dinsdag werd het heel wat warmer en dus ideaal strandweer. Dus daar naar toe.

En maar zonnen!

De kleine jachthaven was heel pittoresk

De strandhuisjes daagden uit om een volgende maal bij hen in te trekken.

Waren daar nu ook zeemeerminnen? Of zijn het water ratten?

Beetje tot rust komen in de duinen

Woensdag, op weg naar het zwembad kon je trampoline springen. Mooi systeem. Euro insteken, poortje open, draagbord onder het net naar beneden en springen maar. Zes minuten later al "Teut Teut!" Draagbord terug naar boven. Niet meer kunnen springen. Toch veel pret!

Het zwembad was kleiner dan we gewend waren in het Netepark of in andere vakantiecentra. Een golfbad en een bad half binnen en half buiten.

Wat spelen op het terras terwijl een paar grieten zich omkleden tot ...

... echte disco girls. Want ja er was een disco avond beloofd.

Viel dat even tegen. Koos voor kleutertjes

Dan maar zelf wat improviseren

Lily kan er ook wat van. Opvolgers van Eric Van Looy

We zijn ook naar Ouwenkerk gereden. Daar was een museum in de stijl van een heemkring, met centraal de ramp van de dijkbreuk in 1953. Een heel intensief meeleven, mede door de zoektocht voor de kinderen en de reële activiteiten.

Een weergave van vele dingen die teruggevonden werden en vooral de foto's en de video beelden riepen een sterke betrokkenheid op.

Heel frappant was het brilletje van Aagje die spijtig genoeg samen met haar man Jan verdronken was.

Sommige beelden bezorgden ons rillingen.

Gelukkig konden we halverwege even verpozen.

Door het raam zagen we het opgetrokken beeld ter herinnering van het gebeuren. Men was ook een soort theatertje aan het bouwen voor optredens buiten.

Het grote panorama scherm liet de golven over ons stromen.

In het tweede gedeelte kon je je vaardigheden in het beschermen van een gebied op verschillende plaatsen testen. Hier bijvoorbeeld in een grote zandbak.

Vokke helpen! Ha bij ons is het de tweede keer groen

Of antwoorden op heel wat technische antwoorden. Wat zou jij beslissen als je aan het hoofd van de reddingsoperaties zou staan?

Hey wij staan al aan de buitenzijde, die deur gaat niet meer open en ons vokke is nog binnen!

Onze buurvrouw had haar nest al eens verlaten, maar bij thuiskomst was ze er terug en zij broedde voort.

Na nog een goede trok in het zwembad was het slapen.

De volgende ochtend trokken we naar Middelburg. Daar is het elke donderdag markt.

De shop vol met smartphones kon op veel belangstelling rekenen en Hannah voelde zich even Emmanuelle. 

Hey! Een echte Hollandse orgelman.

Allez, komaan, want wij willen nog gaan zwemmen vandaag.

's Avonds nog wat selfies. Vind je mij mooi?

Dan was het alweer vrijdag. Voor 10.00 uur buiten. Wij zorgden samen voor Clean as you go!

Bye Bye!

Daarna vertrokken we terug huiswaarts. Als we dezelfde weg terugnamen kwamen we dicht bij Destelbergen. Het moest een verrassing worden, maar als we vroegen wat zouden we nog kunnen doen mannen? Dan klonk het uit één mond: " HARRY MALTERRRRRR!!!

De lachende ijsvogel was volop kabaal aan het maken naast de rustige rode ibis en de zwemmende paradijs eend.

Het treintje stond op ons te wachten voor zijn eerste rondrit van de dag. Malter sigaar zijn ogen trokken wijd open en zei: "Hey, daar zijn jullie weer."

Eerst nog even op het molentje zitten.

Dwars door de ZOO

Eigenlijk mag je maar tot 6 jaar varen, maar och, weinig volk en we wegen niet zwaar.

Ha niemand gelooft ons niet. Kijk maar.

Alle dagen was het al water geweest, maar voor de laatste dag hadden we voor ieder een Nono mee. Vokke verstopte die even weg aan de kant van het apen hok. Stak er toch een Bono zijn handjes/pootjes door de draad zeker en die trok dop en alles van een Nono af. De limonade spoot op zijn vacht en lekker dat die dat vond. Was wel even schrikken. Idee voor een nieuwe kids-cocktail? "Bono Nono! "

Sinds deze morgen voelde Lily dat een tand loskwam. Uit ervaring dachten we dat is voor binnen twee weken. Oppassen de volgende dagen dat ge geen tand inslikt. Grapje! Toch niet! Enkele uren later was Lily wat kwijt.

Om14.00 uur begon weer een circusvoorstelling. Dit jaar was er een show met hoela hoepels en witte duiven. Tussendoor kwam een mini olifantje speels in beweging. Bleek het toch wel een hondje met een pakje aan zeker. Opvallend was ook dat de Malter kinderen nu zo rond de twintig zijn en nog volop meewerken. Blijkbaar met veel plezier. Speciaal circushart.

Op de kamelen willen we ook nog eens rijden. Voor Jasmine was dat de eerste keer bewust. Er stond wel wat volk aan te schuiven. Toen we op de kamelen zaten wou vokke een foto maken en plots viel het beeld uit. Lege batterij. Je ziet hier toch wat beelden, maar met andere kinderen.

Nu nog naar de speeltuin, want het wordt al wat later. Alles reeds gezien, maar we willen overal op. Jasmine ook, nu ze wat groter is. 

En of we veel plezier hebben!

Van op afstand houden we alles goed in de gaten.

Spijtig, maar voor deze attractie is Jasmine nog een jaartje te jong. Toch?

Vroeger had dit busje nog een stuur waar Jasmine vrolijk als driejarige aan bleef draaien. Ze was daar toen niet van weg te slaan.

Zo een bolle spiegel moeten we thuis ook installeren.

Het was een zeer goed idee van grootvader Malter om zich hier met gans zijn familie, hebben en houden, te nestelen in Destelbergen. Van harte bedankt. Het gaat jullie goed.

Om af te sluiten zijn we op weg naar huis in Puurs nog even binnen gewipt bij Mc Donalds. Dan naar huis om een mooie midweek af te sluiten.

1953 : Zeeland onder water

Tijdens het bezoek aan het museum van Ouwerkerk steeg bij mij de interesse omtrent hoe en waarom de mens de idee kreeg om land te winnen van de zee. Blijkt dat honderden jaren geleden men vaststelde dat wat men vandaag Zeeland noemt een gebied was dat onderliep bij hoogtij en droog stond bij laag tij. Een beetje zoals je vandaag nog kunt waddenlopen tussen Schiermonnikenoog en het vaste land. Verschil was dat de bodem een bovenlaag had van slib dat afgezet werd door de aanvoer van de rivieren. Meer nog, men ontdekte dat ook bij hoog tij sommige kleine gebieden droog bleven. Na het aanplanten van groenten en aardappelen ondervond men dat de bodem zeer vruchtbaar was.

Men kwam op de idee om zulke kleine terreinen nog meer in te dammen. Dat lukte en het vruchtbaar gebied werd daardoor groter. Later begon men diverse van deze gebieden te omringen met dammen om zo alsmaar grotere gebieden vruchtbaar te maken. Door de eeuwen heen ontstond Zeeland, tot de zee de macht weer overnam en in samenwerking met de aantrekkingskracht van de maan bij een springtij en storm de dijken doorbrak.

Les uit de ramp werd een wedstrijd uit te schrijven omtrent hoe de getijden van de zee beter en definitief onder controle te brengen en het vruchtbaar gebied bewoonbaar te maken.

De ingenieuze kennis die de mens vandaag heeft, overtreft nog steeds de macht en de kracht van de zee Ondanks de vastgelegde beelden en de nog vers in het geheugen herinneringen van de ramp in 1953 voelen de inwoners van Zeeland zich zeer veilig. Tijdens onze vakantie in Kamperland hebben wij ons, ondanks het bezoek aan het museum, geen seconde onveilig gevoeld.

Ingrijpen van de mens in de natuur. Knap, maar af en toe een rekeningetje betalen.